Het is zondag. We staan met de camper net buiten de muren van Silves, een gezellig oud stadje in het zuiden van Portugal. Met heel veel mobilhomes bij elkaar, op gloeiend heet asfalt, maar ook met veel groen langs de kanten.
Het is warm. We zitten buiten op een dekentje in dat groen langs de kanten, Arnout, Louise en ik. Eens bekijken waar het hierna naartoe zal gaan. Wat knutselen met Louise. Een kleine siësta. Binnen is het 38 graden. Hebben we écht ooit gelachen met die verplichte rustmomenten in het Zuiden, op het warmst van de dag?
Verderop zit een man aan zijn auto. Met een hond als maatje. Ook gezellig. Gisterenavond was hij er al. Af en toe keek hij onze richting uit. Een beetje vreemd, dacht ik. Maar verder een gewone man hoor, netjes gekleed en relax. De volgende morgen, bij het optrekken van de verduistering zitten meneer en hond er nog steeds. Even denk ik dat ik me vergis, maar hij scheert zich wel degelijk, voor de achteruitkijkspiegel. Babbel met Arnout over wat je anders kunt doen met een hond in een appartement, bij deze temperatuur. Dan ga je al eens ergens een weekend in het gras zitten. Dit en andere veronderstellingen.
Terwijl we nog steeds in het groen zitten, rijden man en hond plots langzaam voorbij. We groeten. Maar hij draait alleen zijn raampje af. Zes woorden, in drie zinnen: ‘Nice place. Nice family. Be happy.’ Daarna een kordate glimlach die de melancholie erachter niet kan verstoppen. En zo laat hij ons verbluft achter terwijl enkel wapperende hondenharen ons nog nawuiven.
Later op de dag ontmoeten we een Belg die alleen onderweg is. We horen een mooi verhaal van jaren reizen. Een nieuwe mobilhome heeft hij gekocht. Voor de vrouw, die niet zo mobiel meer is. Tot op de laatste minuut vragen we ons af of we de vrouw nog te zien zullen krijgen. Maar dan komt deel twee van het verhaal. Twee maanden voor vertrek, kwam de diagnose: kanker. Een maand erna is ze gestorven. Maar hij is toch vertrokken, alleen. Voor de eerste keer in 48 jaar. En hoe ze nu enkel in een doosje mee is. Het doet ons denken aan Ronny en zijn vrouw die naar hier kwamen om een tweede leven te beginnen, eindelijk rust na het drukke bedrijfsleven. En hoe zij even voor de opening van hun camperplek is verdronken in de oceaan, precies een jaar geleden. Wat zijn dat voor verhalen…
Ze zeggen ons allemaal hetzelfde.
Nice place, nice family en vooral: be happy. De woorden blijven door mijn hoofd spelen. Die man heeft gelijk, … hij heeft zo gelijk. Dat weet ik, maar het dringt niet altijd door: dat de dag prachtig is, en ons gezin ook – het asfalt nemen we maar even voor lief. En dan is er die opdracht: wees gewoon gelukkig – tussen de lijnen door: en besef vooral hoe gelukkig je bent! Misschien hebben wij gemakkelijk spreken… zo op reis in het zonnige Portugal. Maar goede en kwade dagen zijn er overal. Of je nu thuis bent of op reis. Het leven is kort. Laat ons het daarom zo goed mogelijk leven – op reis én thuis. En genieten. Laat ons er een mooie zondagavond van maken.
Een grote reis 